Το μοιρολόι της φώκιας

Το διήγημα του Παπαδιαμάντη αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε εικόνες ζωής και θανάτου. Ο λιτός αλλά απόλυτα παραστατικός λόγος του ζωντανεύει εικόνες  μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Ο συγγραφέας προδίδει στο έργο του μια βαθιά μελαγχολία, μια σκοτεινή μακαριότητα. Ο αναγνώστης συγκυνείται από τη παρουσία του εξωγλωσσικού πλάσματος. Την ώρα που οι άνθρωποι και η φύση ζουν και κινούνται νομοτελειακά, η ψυχή ενός κοριτσιού χανεται στο σκοτάδι. Σε ένα κόσμο όπου όλα τα πλάσματα εξακολουθούν να ζουν και να υπάρχουν ανέμελα, η ψυχή μιας φώκιας αντιλαμβάνεται το χαμό του κοριτσιού. Τραγουδάει για χάρη της το τελευταίο τραγούδι, το τραγούδι του αποχαιρετισμού. Μια φώκια, ένα άλογο και ταπεινό πλάσμα αισθάνθηκε την ψυχούλα του κοριτσιού να παλεύει με το θάνατο. Και να βγαίνει νικημένη σε μια άδοξη μάχη.

Ο Παπαδιαμάντης διεγείρει με εκπληκτικό τρόπο συναισθήματα στον ψυχισμό του αναγνώστη. Ο αναγνώστης «βουτάει» μέσα στην ιστορία, βιώνει τα συναισθήματα, ακούει τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Είναι υπέροχο πως καταφέρνει να χρωματίσει ρεαλιστικά το λόγο του χωρίς να καταβάλει προσπάθεια εντυπωσιασμού.           

Πλαβούκου Κωσταντίνα Β4
 (σκίτσο) ΓΚΕΛΗ ΜΕΛΙΣΣΑ Β΄1

Αποσπάσματα από την ταινία '' Το μοιρολόι της φώκιας ''